Chapter Two

Obudziło mnie pikanie budzika, przetarłam oczy i popatrzyłam w stronę pikania. 15:00. Szybko zerwałam się z łóżka i udałam się do łazienki. Wymyłam zęby i zrobiłam makijaż.  Nałożyłam na siebie białą bluzkę z nadrukiem Janoskians a do tego czarne szorty. Gotowa zeszłam do kuchni, mijając się z moim bratem. W kuchni siedziała cała rodzinka.

- Hope – zwróciła się do mnie matka, na co popatrzyłam na nią. – Pomyśleliśmy abyś zaczęła chodzić do szkoły – odezwała się kobieta.

„Nie!” napisałam na kartce i podałam Austin’owi.

- Hope – odparł Austin. – Musisz chodzić do szkoły – powiedział zmartwiony chłopak.

„Nie i koniec.” Napisałam i dałam kartkę chłopakowi.

- Hope Faith Luckey Mahone! – powiedziała kobieta.

„Winslove – Mahone” nabazgrałam i podałam kobiecie, na co ona westchnęła.

- Hope – wtrącił się ojciec. Super! Jeszcze on!

- Nie i koniec! – krzyknęłam i wyszłam z mieszkania, zostawiając całą rodzinę szokowaną. Umiałam mówić, ale całe 8 lat nic nie powiedziałam. Chcę chodzić do szkoły, ale boję się z drugiej strony ich reakcji.

- Faith! – krzyczał ktoś za mną. – Hope! Nie ignoruj mnie – powiedziała ta sama osoba. Na co stanęłam. Przede mną pojawił się Austin. – Będziesz chodzić ze mną do szkoły – powiedział chłopak.

- No dobra – westchnęłam.

- Czekaj! Ty mówisz? Jak? – zadawał pytania zdziwiony chłopak.

- A ty jak mówisz? – popatrzyłam na chłopaka jakby to było wiadome. Na co Austin mnie przytulił.

- Jutro idziemy do szkoły – powiedział chłopak ciągnąc mnie do parku. W oddali widziałam piątkę przyjaciół, którzy się wygłupiali. Też chciałabym mieć prawdziwych przyjaciół.

- Lubisz ich? – zapytał z pogardą chłopak. Wskazując na moją bluzkę.

- No tak… - odparłam patrząc na chłopaka, na co ten przewrócił oczami i zaciągnął mnie na jedną z ławek. – Kiedy masz jakieś trasy? – zapytałam.

- Za miesiąc – powiedział smutny chłopak. – Cieszysz się, że przeprowadziliśmy się do Melbroune czy nie za bardzo? – zapytał ciekawy chłopak

- Cieszę się. A najbardziej, że mogę Cię wreszcie zobaczyć – powiedziałam uśmiechając się do chłopaka i kładąc się na ławce opierając głowę o kolana chłopaka.

- Co to? – zapytał chłopak pokazując na moją rękę.

- Życie – odparłam obojętnie.

- Hope…

- Tak wiem… - powiedziałam szybko, na co chłopak westchnął. – Pójdę do sklepu, zaraz wracam – powiedziałam i udałam się do marketu naprzeciwko. Kupiłam picie i jakieś żelki, wychodząc ze sklepu zauważyłam piątkę chłopaków kłócącą się z moim bratem. Którzy po chwili odeszli, jeden z nich szedł w moim kierunku. Gdy zobaczył moją rękę, pokiwał przecząco głową i odszedł. Wróciłam do brata i podałam mu artykuły, po kilku godzinach spędzonych w parku postanowiliśmy wrócić do domu. Wcześniej kupiłam plecak Vans’a.

- Austin! Hope! To wy?! – krzyczała kobieta.

- Tak! – odkrzyknął Austin. Popatrzyłam na zegar 22, pożegnałam się z chłopakiem i poszłam do swojego pokoju. Wzięłam szybki prysznic i położyłam się spać, zastanawiając się nad jutrzejszym dniem.

plecak

- Hope, wstawaj – mówił ktoś co chwila mnie szturchając. – Hope.

Otworzyłam powoli jedno oko, a później drugie. Nade mną stał uśmiechnięty chłopak.

- Wstawaj, do szkoły będziemy zaraz iść. – powiedział chłopak i opuścił pokój. Udałam się do łazienki, zrobiłam makijaż i ubrałam biały sweterek, czarne jeansy a do tego czarne vans’y. Gotowa zeszłam na dół, udając się do kuchni.

- Dzień dobry, Hope – powiedziała Meggie

- Dobry – powiedziałam, i jadłam moje śniadanie. A po chwili byłam w drodze do szkoły. Gdy staliśmy przed wejściem, popatrzyłam na Austina, a ten na siłę wepchnął mnie do środka.

- Dzięki – mruknęłam i udałam się za Austinem. Słyszałam wzdychanie na jego widok, i różne szepty na temat mojej osoby i Austina.

- Co teraz masz? – zapytał chłopak i wyrwał mój plan lekcji. – Chemia – powiedział. – Za mną! Moja panno – dokończył zdanie. I po chwili staliśmy pod salą od chemii. – Jak byś czegoś powiedziała, to dzwoń – odparł i oddalił się.

- Cześć! Ty pewnie jesteś nowa? – zapytała dziewczyna o blond włosach.

- Tak – odparłam

- Jestem Lucky! – powiedziała dziewczyna

- Szczęściara – powiedziałam na co dziewczyna się uśmiechnęła – Jestem Hope – oparłam.

- Nadzieja i Szczęściara! To brzmi fajnie

Po szkole zostałam oprowadzona przez  Lucky, dowiedziałam się paru bardzo ciekawych rzeczy np. że Austin jest jednym z najpopularniejszych chłopaków w szkole. W końcu co się dziwić… gwiazda.

Po skończonych zajęciach poszłam z dziewczyną do parku, gdzie natknęłyśmy się na jej przyjaciół.

- Więc… poznajcie Hope – powiedziała dziewczyna

- Miło Cię poznać! Jestem Luke

- James

- Daniel

- Beau

- Jai

Cały dzień minął na wygłupach chłopaków. Znałam ich… byli strasznie podobni do Janoskians.

- Czy oni nie mają konta na yt? – zapytałam blondyni

- Janoskians, znasz? – zapytała

- Tak, pomogli mi gdy miałam trudne chwilę – powiedziałam i popatrzyłam na zegarek 20. – Ja spadam, pa! – pożegnałam się ze wszystkimi i ruszyłam do domu. Szybko wpadłam do swojego pokoju, wzięłam prysznic i położyłam się na łóżku. Nie pomyślałabym, że spotkam Janoskians we własnej osobie. Sławy brat, i jeszcze Janoskians… Włączyłam piosenkę i odpłynęłam w krainę Morfeusza.
\
__________________________________________________

Przepraszam, że takie krótkie rozdziały :c